Patisson maakt het leven spannend

Zo komt er nog eens wat op je bord te liggen! Voor ik het wist had ik mijn andijvie geruild tegen een patisson. Ook ik had daar nog nooit van gehoord, maar het is een soort courgette die doet alsof 'ie een pompoentje is. Heel schattig, rond, knobbelig en bleek van kleur. Zo onschuldig. Maar wat een consternatie deze kleine vriend veroorzaakte!
Het begon allemaal in de moestuin waar mijn vriendinnetje vroeg of ik een pattison wilde hebben. Ze kwamen bij haar al bijna de neus uit. Ik sputterde nog wat dat ik niet zo goed wist wat ik ermee moest maar voor ik het wist had ik uitleg gekregen en zat de patisson in mijn tas. Eenmaal thuis besloot ik er, zoals was uitgelegd, een ovenschotel van te maken. Even voorkoken, dan beetje uithollen en vullen, lekker beetje kaas erover en even in de oven. De vulling zou dus iets met groente en rijst worden en misschien een beetje vlees of nootjes. Met zo'n knapperig kaaskorstje. Lekker kneuterig.
Toen had ik ineens zoete aardappel in mn hoofd. Ik weet niet hoe het kan, maar soms zit er iets in m'n hoofd wat daar niet  hoort maar weet ik niet hoe ik het eruit moet krijgen. Het kan een grappig woord zijn (terrestrial re-radiation staat met stip op één, ook al bestaat dat woord officieel niet) maar gister was het dus zoete aardappel. En zo kocht ik die om het maar uit m'n hoofd te krijgen.
Er lag in het groentenrekje thuis ook nog een stuk verse gember en zo kwam het dat mijn kneuterige vulling ineens een heel ander smaakje kreeg. Bleek ik ook nog een pakje kokosmelk te hebben en toen was het ineens een soort curry geworden. Maar dat was niet de bedoeling! Hoe kon ik dat nou combineren met een truttige pattison?! De paniek sloeg me om het hart. Hoe kon ik dit de Koning aandoen? Even diep ademhalen en toen heb ik gewoon gedaan alsof ik gek was. De patisson uitgehold, gevuld en de rest van de curry gewoon in de schaal laten liggen. Patisson erop en in de oven. Ik was nog wel zo helder van geest om dat kaaskorstje maar achterwegen te laten.

 

Het resultaat was een verrassend heerlijke maaltijd. Eigenlijk een behoorlijk goede combinatie. De Koning zat te smullen en ook ik ben verkocht. De smaak van patisson is behoorlijk gelijk aan courgette maar het vruchtvlees is een stuk steviger, niet zo snottig. En het gaat dus prima in een curry.

Ik wil volgend jaar ook een patisson in mijn tuin. En van de Koning mag het.

Morgen eten we weer gewoon andijvie.

Hoe stippeltje niet meer verder wilde en de vakantie toch een succes werd

Het zuiden van Frankrijk moest het worden. Een cursus notabene! De Koning en ik zouden gaan klimmen. Nou doen we dat wel vaker maar dan binnen en niet op hoge bergen. Al viel het klimmen de laatste tijd wat tegen omdat we eigenlijk vaker aan het boulderen waren...
Nu zouden wij niet in een keer naar het zuiden rijden, maar rustig aan. De eerste nacht stonden we dus gezellig op de camping in Fontainebleau, met een kampvuur en volle zin in de vakantie! 's Ochtend op tijd weer op, tent afbreken, inpakken en om 9 uur stond ons stippeltjes autootje weer ingeladen klaar om te gaan. Sleutel in het contact, halve slag draaien, pruttel pruttel prut. Hm zou het nog te koud zijn? Onze bolide is heel betrouwbaar, maar soms moet je even een kwartiertje wachten en dan doet ie het wel. Dus maar even naar de bakker om alvast wat baguettes en pain-au-chocolat in de slaan voor de komende 8 uur op de route du soleil.
Maar nee. Stippeltje wilde niet meer. Dus even proberen met een beetje hulp.

En wat grotere hulp.

En nog wat grotere hulp.

Lang verhaal kort: we zaten vast in Fontainebleau! Kennelijk was het niet de bedoeling dat de Koning en ik aan touwen zouden hangen, maar moesten we het doen met boulders en crashpads. Eigenlijk hadden we niets te klagen. Vrienden uit de klimhal thuis kwamen de volgende dag zomaar de camping oprijden omdat ze verregend waren in Italië en Zwitsterland, dus al met al hadden we een hele fijne tijd todat...
Kiespijn..
Uiteindelijk kregen we na 8 dagen een telefoontje dat de auto het weer deed dus die middag nog pakte we wederom onze tent in en de volgende ochtend werden bij de tandarts mijn wortelkanalen eens lekker opgepoetst.
Lang leve de vakantie...

Maar natuurlijk is er een wijze les uit dit avontuur te leren en wel deze: Toen de auto echt stuk was, en we niet hoefde te denken over de opties omdat die er gewoon even niet waren, was ik zo ontspannen! Het niet hoeven maken van beslissingen was heerlijk! We konden met mensen meerijden als ze gingen, dus er viel niets te plannen, we hoefden niet te bedenken of het ergens anders leuker was of dat we nog zouden blijven. Jammer van de kiespijn, maar het was eigenlijk een van de meest ontspannen vakanties ooit!

En waar je ook bent, lekker eten maakt altijd alles beter :-)

Couscous salade geserveerd op een crashpad